Twee weken geleden reed ik verheugd met de kinderen naar zee. Het weer was tropisch, de weersvoorspelling nog tropischer…We waren op weg naar het strandhuisje van opa en oma, een nachtje logeren en afscheid nemen van de zee en de zomer.

Het einde van de vakantie kan zoveel heimwee oproepen, heimwee naar de vrijheid van vakantie, heimwee naar het intens genieten van klein geluk, heimwee naar het samenzijn en het samen lachen.
Dit nachtje, deze 2 dagen aan zee, maakten me licht melancholisch en dit gevoel zorgde ervoor dat ik veel verwachtingen had van dit uitstapje.

Picture perfect

Ik denk al heel mijn leven in beelden en voor deze dagen zag ik de verwachtingsvolle beelden voor me van schelpen zoeken met de kinderen, eten in de zon bij mijn favoriete strandtent, zwemmen in de zee met Bruno en eindeloos springen over de golven, amarenenijs eten met Olivia, een lange mooie strandwandeling maken met mijn moeder met onze voeten in de zee, een verfrissende fietstocht in het avondrood, een kopje koffie in de duinen en ´s avonds een glaasje wijn samen met mijn ouders genietend van de heldere lucht en de sterren………..

Deze plaatjes hadden zich razendsnel binnen enkele minuten in mijn hoofd gevormd en al rijdend naar onze bestemming, werd ik er bijzonder blij van. Ik was al aan het genieten op voorhand. De kinderen waren uitgelaten, ook zij verheugden zich, alsof ze al die vrolijke plaatjes in mijn hoofd al even hadden kunnen bekijken.

Reality check

Ik zal de volledige omschrijving achter wegen laten, maar wel delen hoe de romantische plaatjes in mijn hoofd werden weggeduwd door de realiteit van het leven. Het leven dat zich niet op voorhand in plaatjes laat vangen.

Door de tropische temperaturen was het veel te heet om uitgebreid naar het strand te gaan, je kon alleen op het strand zitten voor 10.00 uur in de ochtend en na 19.00 uur ’s avonds.

Ondanks de hitte op het strand wilde ik toch even met Bruno gaan zwemmen, maar hij wilde ineens niet meer mee de zee in. Ik ging alleen, totdat mijn moeder hevig begon te zwaaien dat ik te ver weg zwom en waarschuwde voor de gevaarlijke onderstroom. De kinderen raakten in paniek. Ik niet, maar ter geruststelling ben ik terug gezwommen, terwijl ik enorm genoot van deze verfrissende duik.
Bij onze favoriete strandtent vonden we een plekje, sterker nog, er waren veel lege tafeltjes. Toen we even zaten begrepen we waarom; door de hitte was het er amper uit te houden.

Na het eten bleek dat Bruno zijn slippers kwijt was en op blote voeten verder moest. In de bloedhitte heb ik het hele strand 20x gezien tot mijn hoofd zo rood werd dat ik heel graag nieuwe slippers wilde gaan kopen.

De strandwandeling met mijn moeder werd na lang zeuren een strandwandeling met de kinderen en eindigde in een vermoeiend tafereel, want Olivia had in de haast haar slippers aangetrokken en kan hier nog geen 100 meter fatsoenlijk op lopen. Dat werd dus tillen en een bijna 6-jarige op je rug, met nog een hele flinke terugweg voor de boeg en nog steeds een stekende zon. Vaarwel rustgevend moeder-dochter moment….….

De kinderen wilden vervolgens niet gaan slapen, dus ze zijn nog minstens 10 keer naar beneden gekomen. Toen Olivia eindelijk sliep om 22.30 uur maakte Bruno haar weer wakker. Toen ik ze eindelijk om 23.15 uur in slaap had wilde ik buiten even gaan genieten van een heerlijk koel glas wijn onder de sterren, als afsluiter van de dag. Helaas had ik het licht aangelaten in de serre, dus het zag zwart van de muggen. De deuren van de serre moesten dicht om niet nog meer muggen binnen te krijgen en mijn ouders vonden het inmiddels te laat om buiten te gaan zitten. Vaarwel glaasje wijn buiten onder de sterrenhemel. Welkom muggenbulten.

Geluk komt altijd onverwachts

Op de weg terug naar huis had ik een vervelend gevoel. Ik baalde ervan hoe het was gelopen. De kinderen waren zo onstuimig geweest, het was te heet geweest om echt te kunnen genieten van het zomerweer en van elkaar. Tegelijkertijd schaamde ik me voor mijn eigen gedachtes. Ik besefte wat ik fout had gedaan en dat ik die knoop die ik nu in mijn maag had er zelf in had gelegd. Leven met verwachtingen maakt ongelukkig, want dat wat je wenst zal ik de toekomst nooit zo uitkomen zoals jij het in je hoofd hebt. Het leven is niet te sturen, je hebt er geen enkele vat op, maar het is vaak zo ontzettend overzichtelijk en geruststellend om je al voor te stellen hoe iets gaat worden. En toch: de enige tijd waar je zelf invloed op hebt is nu, dit moment.

Bruno zat naast me in de auto op de weg terug naar huis. Het was laat geworden, de zon ging bijna onder. De lucht kleurde roze, oranje en rood en ik genoot. Olivia zat te spelen op de achterbank. Bruno draaide aan de volumeknop; ons lievelingsliedje van deze zomer was op de radio. Hij pakte mijn hand en lachte: ‘echt genieten zo he mama?’